door Lisael

De Rotonde van de Botanique was tjokvol gelopen voor het concert van deze, in ons land, vrij onbekende zangeres. Maar effe de oren spitsen tussen het publiek en je kon het Zweeds (althans dat vermoed ik toch) als de voertaal horen. Anna is in Zweden dan ook een naam. Ze is al sinds haar zestiende actief in de muziek en maakte haar eerste plaat al in 2004. Sindsdien heeft ze 8 platen en een hele waslijst EP’s op haar naam staan. Ze won enkele Zweedse Grammys. Niet te verwonderen dat er een grote delegatie expats was voor haar concert.

Deze tour, het was haar twintigste optreden, staat in het teken van haar nieuwe plaat “A Space For Lost Time. Ze doet deze tour met de full band, want het doel is buiten de grenzen van Zweden door te breken. En via de concerten hopen ze dat te doen. Niet veel na 20 u stond ze al op het podium. Ze trapte af met “This Is The One” , het openingsnummer van de plaat en het werd gevolgd door het opzwepende “Everytime We Fall”. Je zag direct dat Anna de nodige podiumervaring heeft en weet hoe ze contact moet hebben met het publiek. Het eerste rustpunt werd het prachtige “You Belong With Me”, ritmisch en melodieus en kon zo van Shawn Colvin zijn. Een artieste waar ze fysiek ook wat op lijkt. De band was goed ingespeeld en voor de inkleuring werden vele instrumenten gebruikt. Zo was er knap pianospel om “To Be Gone” naar een hoger niveau te tillen. De vaart in het concert werd gehouden door meermaals via een instrumentaal intermezzo alles in gereedheid te brengen voor het volgende nummer. Af en toe tussen de nummers vertelde ze dan ook wel iets over de nummers of het leven “on the road”. Zo zei ze dat “The Longer The Waiting” ging over een zeeman die weg is van huis. Hier werd de accordeon gebruikt om de juiste toets te geven aan de song. Het nummer “4 In The Morning” ging dan over het onveilig gevoel dat vrouwen krijgen alleen in een donkere straat en met voetstappen ergens achter hun.

Doordat ze een grote songboek heeft om uit te plukken was er geen enkel slecht nummer en was het concert constant van een hoog niveau. Tempo werd afgewisseld met bvb “Girl Laying Down” een rockend nummer met een stevige gitaarsolo. “When You We’Re Mine” was een nummer dat weid uitgesponnen werd en in dezelfde categorie onder te brengen is. Het einde van het concert was straf. Eerst was er “Stars” een rustig nummer met de pedal steel in de glansrol. Daarna volgde “Mims Det Som Igar” een soort Zweedse versie van “Amazing Grace” dat verstillend mooi was en waar ze met enkel een zaklamp op haar gezicht de volledige aandacht naar zich zoog. Hierin bleek nog eens wat een knappe zangeres ze is die in de nummers de nodige, verschillende emoties kan leggen. Met het rockende “What have I Done” deed ze mij aan Suzanne Vega denken en waagde ze zich aan enkele danspasjes. Voor haar vader bracht ze dan “Let It Rain”.

Uiteraard moest ze terug komen voor de bissen. Het mooie , ingetogen “Shoreline” bracht ze aan de buffetpiano met enkele kleine lampjes voor de sfeer. Daarna speelde ze op verzoek uit het publiek “ I’LL Follow You Tonight” waarmee ze enkele jaren geleden wat succes had in eigen land. Met de band werden we uitgezwaaid op “Bow Your Head”. Het concert had dan al ruim de duur van anderhalf uur overschreden.

Men moet van goeden huize zijn om zo lang en zoveel nummers (26) de aandacht te houden. Daar had deze blonde Zweedse geen enkele moeite mee. Indien je ze kan zien mag je het zeker niet missen. Alles was er om een goed concert te hebben: sterke songs, goede band, afwisseling, spelplezier, wisselende emoties en vooral een performer die de aandacht weet te houden. Straffe madam.

Lisael